প্রাচীন ভারতে গণিতচর্চা (পর্ব-৩১২)
বেলাকুট্রাকারমুত্তরত্র বক্ষ্যতি, তমুদ্দিশ্যেদমুক্তম, ‘তত্ত্বা ভবেছ্য সমীহিতং যত, ইতি। ছেদীকৃতোহহর্ষণ ইতি যাবত। এই শ্লোক তিনটির ব্যাখ্যা প্রসঙ্গে গোবিন্দস্বামী বলেছেন: ভাজামুপরি ন্যস্ত তন্ত্যাধো হারং চ সংস্থাপ্যান্যোন্যং খণ্ডয়েত। তত্র যদাল্লকং তদধোহধো নিধায় কেনাহতোহয়ং ভাজ্য অক্ষ শেষমপনীয় হারেণ যথা পরিশুদ্ধং ভাগং দদাতি, তথা প্রচিন্তাম্। কথং পুনরবিচন্ত্যত্বাত, কুট্টনগুণকারস্য, তছপয়েহভিধীয়মানে চিন্তনীয়াভিধানম্। নৈষ দোষঃ। রাশ্যোমহত্বে তস্তাচিন্ত্যতা। অল্পত্বে তু সংচিন্তনীয় ইতি। অত এবাল্লহাপাদনায় … Continue reading প্রাচীন ভারতে গণিতচর্চা (পর্ব-৩১২)
Copy and paste this URL into your WordPress site to embed
Copy and paste this code into your site to embed